Авырып ятучы әбисе янында оныгы бертуктаусыз тегесен-монысын сөйләнә икән. Апасы аңа: — Әбине борчыма! Нәрсә тәтелдисең анда бертуктаусыз! — дип кычкырган. Тегесе моңа бик үпкәләп мышкылдый башлаган: — Син беләсеңме соң! Мин бит әбиемә авырырга күңеллерәк булсын дип сөйләшәм...

Өлгермәгән Кечкенә Шамил урамнан килеп кергәч, әнисе аның өс-башын күреп куркып киткән: — Әбәү, ни булды, балам, кайда бу хәтле пычрандың? Шамил: — Егылдым ла... Әнисе: — Шушы өр-яңа чалбарың беләнме? Шамил: — Ә мин аны салырга өлгермәдем ич...

Җаны булмаса да гомер итә. Җәй тун кия, кыш ялангач. Язын ямь бирә, Җәй салкын бирә. Көзен тәм бирә, Кышын тун бирә. Ай үсә, ел үсә, Үзе күзгә күренми. Яфрак та түгел, Ботак та түгел, Үзе агачта үсә.

Кошлар һәм читлек Бу уен балаларны тәвәккәл һәм түземле булырга өйрәтә. Ә уенның кагыйдәсе болай. Уенда катнашучыларның яртысы (8—12 кеше), кулга-кул тотынышып, «читлек» хасил итәләр. Калганнары «кошлар» була. Алар төрле якта «очып йөриләр». Уенны алып баручы хәбәр биргәч, «читлек» ачыла…

—       Ромашка, ромашка! Кая болай чабасың? —       Чапмый хәлем юк! Гыйлаҗ бабайга салкын тигән, тамагы авырткан. Шуны дәваларга чабам! —       Әрем, әрем! Кая болай йөгерәсең? —       Йөгерми хәлем юк! Сәрби әбинең ашказаны бозылган. Шуны төзәтергә йөгерәм! —       Ландыш, ландыш! Туктале,…

Абдулла Алиш Булган, ди, Төлке белән Куян. Төлке боздан, Куян кайрыдан өй салганнар. Матур яз җиткән. Төлкенең өе эрегән дә аккан, ә Куянның өе һаман шул килеш калган. Менә Төлке кунып чыгарга Куяннан рөхсәт сораган. Ә соңыннан Куянны үзен куып…