Мәзәк — күңел ачкычы

Хәрефен белә

— Бабай, шушы китапны гына укып бирче әле миңа, ә!

— И балам, бик укыр идем дә, күзләрем хәреф күрми ләбаса.

— Хәрефне үзем дә күрәм мин, син миңа бары сүзләрен генә укып бир аның.

Саф һавада йөри

— Шамил, нигә дәрескә килмәдең?

— Башым авыртты.

— Авырткач, нигә соң урамда эт куып йөрисең?

— Укытучы апа әйтте ич: башыгыз авыртса, саф һавага чыгыгыз, диде.

— Алсу, нигә дәресеңне әзерләмәдең?

— Ут юк иде.

— Ә телевизор карадыңмы соң?

— Аны бит мин караңгыда карадым.

Берсе дә тик тормаган

Әниләре эштән кайтып керүгә, аны балалары уратып алалар да ул югында ниләр эшләүләре турында бер-бер артлы тезеп китәләр:

— Мин савыт-саба юдым.

— Мин сөртеп тордым.

— Ә мин... алар икесе ваткан тәлинкәләрнең... ватыкларын җыйдым.

Озак уйнады

— Әй улым, бигрәк озак уйныйсың, башкалар әллә кайчан кайтты ич инде.

— Алары кайтса, икенчеләре килде, алары белән дә уйнап каласы килә.

Яңа укучы

Класска яңа укучы килә.

— Кем белән утырырга телисең? — дип сорый аңардан укытучы.

— Миңа кем булса да ярый, тик язуы гына хатасыз һәм мин танырлык булсын.