Әбиләрне котлыйбыз

Минем әби бик әйбәт,

Гел көлеп кенә тора.

Балакаем, дип әйтеп,

Сөеп, иркәләп тора.

Әбием һәркөн безгә

Тәмле ашлар пешерә,

Сөйкемле сүзләре белән

Безнең күңелне күрә.

Без әбине яратабыз,

Ул да безне ярата.

Безнең әбидән дә әйбәт

Кем бар икән дөньяда?

***

Минем әби яшь әле –

Минем әби чип-чибәр.

Әбине күргән кешеләр:

“Кызлар кебек син”, – диләр.

***

Ак яулыклы көләч йөзле,

Шат күңелле, әйбәт тә.

Кем ул, диеп сорасагыз –

Минем әби, әлбәттә.

Тәмле бәлеш пешеруче

Дәу әни безнен өйдә.

Аңардан ашарга сорый

Шаян песиебез дә.

***

Минем әби гомер буе

Авыр эштә эшләгән.

Авырлыклар күп күрсәдә

Күңелен төшермәгән.

Сарай алдына баруга,

Сыеры дәшә аңа.

Маэмай да аны күрүгә,

Койрык болгый, шатлана.

***

Иртән торсам, кояш чыгып,

Нурларын сипкән иде.

Әбиемнен чәе кайнап,

Коймагы пешкән иде.

Аяклар тими идәнгә

Дәртләнеп биегәндә.

Йөрәкләр җырлый берләшеп,

Парлашып биик, әйдә.

***

Өйгә кайтсам, өй балкыган –

Өйгә нур ингән!

Ерак җирне якын итеп

Әбием килгән.

Узен ничек сагынганны

Белгән ул, белгән!

Курим әле улымны дип,

Әбием килгән.

***

Яратам әбиемне,

Сөйли ул көлә-көлә.

Укыганын да курмим,

Миннән кубрәк белә.

Аңламасам анлата

Татлы тел белән генә.

Яхшы йөр, кеше бул,

Иреш, ди, теләгеңә.

***

Зәңгәр күгемдә ал кояш

Сүнмәсен, балкып торсын.

Әбиләрнең нурлы йөзе

Гел көләч булып калсын.

***

Минем әби бик әйбәт

Гел көлеп кенә тора.

Балакаем, дип әйтеп,

Сөеп, иркәләп тора.

Әбием hәркөн безгә

Тәмле ашлар пешерә,

Сөйкемле сүзләре белән

Безнен күнелне күрә.

Без әбине яратабыз,

Ул да безне ярата.

Безнең әбидән дә әйбәт

Кем бар икән дөньяда.

Әбием-әбекәем

1. Балам, дия-дия безне

Кадерләп үстерәсең,

Эй, матур син, әбекәем,

Күзләр тия күрмәсен!

(кушымта)

Эй, әбием, әбекәем,

Кояш кебек күңелең

Сәламәтлек бирсен Аллаһ,

Озын булсын гомерең.

2. Өебезнең нуры бит син,

Рәхмәт яусын үзеңә.

Бәхетлебез, әбекәем,

Син булган өчен генә.