Әнәс Кари шигырьләре

Беренче адымнар

Илгиз нинди үскән бала:

Үзе торып баса ала!

Батыраеп атлап китә,

Аяклары тып-тып итә.

Әй күңелле була аңа!

«Тәпи йөрим!» — дип куана.

Чебиләр

Акыллы кыз Гөлфия

Чебиләрне бик сөя:

Әнисе эштә чагында

Ул аларга җим сибә.

Их чебиләр, чебиләр!

Һич тынычлык бирмиләр:

Гөлфиянең кул астында

Черелдәшеп йөриләр.

Тавык

Кытаклап чыкты тавык,

Кытаклый ул, мактанып.

Нәрсәгә бик шатланган?

Чөнки ул күкәй салган.

«Әби килеп алсын, — ди, —

Балалар куансын», — ди.

Безнең сыер

Безнең сыер өебезне яхшы белә,

Көтүдән ул мөгри-мөгри кайтып керә.

Әйтерсең лә: «Мине каршы алыгыз! — ди,

Мул итеп сөт алып кайттым, савыгыз!» — ди

Кәккүк

Яз килә. Кояш

Елмаеп тора.

Урман яңгыратып,

Кәккүк кычкыра:

Күк-кү, күк-кү,

Күк-кү, күк-кү.

Курчак

Кичә Ләйлә көйсезләнеп

Атып бәрде курчагын.

Уйныйсы килгәч, ул аны

Эзли башлады тагын.

Әнисе әйтә аңарга:

— Курчагың синнән бизгән,

Ләйлә мине гел кыйный дип,

Ул чыгып киткән бездән.

Өстәл асларын карады,

Шкаф артын капшады,

Сандык яннары калмады,

Тик курчагын тапмады.