Айсылу

Әтисе Гүзәлгә курчак алып кайтты. Исеме дә бар – Айсылу исемле.

–Иптәшләрең белән бергәләп уйнарсыз, – диде әтисе.

Әй сөенде, әй шатланды соң Гүзәл! Җитен чәчле, зәңгәр күзле курчагын бер генә дә кулыннан төшермәде. Җайсызрак тотканда, Айсылу:

– Ән-нә, ән-нәү-ү... – дип тавыш та бирә белә иде.

Бүген ял көне. Гүзәлне бакчага илтмәделәр. Ул, сөенеп, Айсылу белән уйный гына башлаган иде, урам яктан күрше кызы Рәйханәнең тавышы ишетелде:

– Гүзәл, әйдә, уйнарга!

Кыз, тиз-тиз киенде дә урамга йөгерде. Айсылуның:

– Мине дә алып чык, бергә-бергә уйнарбыз, – дип, курчагының ялварып карап калуын да күрмәмешкә салышты.

– Әйем лә, синең белән үзем генә уйнармын, – дип, ашыгып, ишекне япты. Чөнки Рәйханәнең курчак белән уйнавын теләмәде ул. Урамда комнан әллә нәрсәләр, әллә нәрсәләр ясап бетерделәр. Тора-бара Гүзәл курчагы турында тәмам онытты.

Өйгә кергәч кенә, янә хәтеренә төшерде, йөгереп килеп, Айсылуны кулына алды.Чү! Ни булган аңа? Кулга алуга:

– Ән-нәү-ү, тимәү-ү! – дигән сыман ыңгырашты да күзләрен йомды.

– Әни, әнием, – дип, алгы бүлмәгә йөгереп керде Гүзәл. – Айсылу минем белән уйнарга теләми.

Әнисе, сынап, кызына карады.

– Әллә үпкәләттеңме үзен?

Гүзәл ни дияргә белмәде. Бары шунда гына әтисе әйткән сүзләрне исенә төшерде. «Иптәшләрең белән бергәләп уйнарсыз...» – дигән иде бит.

Гүзәл курчагының чәченнән йомшак кына сыйпап алды:

– Син ачуланма инде, икенче тапкыр сине дә дусларым янына алып чыгармын... – диде.

Айсылу әйтерсең лә шуны гына көтеп торган, ул зәңгәр күк йөзе төсле күзләрен ачып җибәрде.

Рафис Гыйззәтуллин