Кеше булу кыен түгел, кешелекле булу кыен.

Гали

Бер кешенең өч улы булган. Иң кечкенәсе — Гали исемле. Аталары базардан өчесенә дә берәр алма алып кайтты.

Берничә сәгатьтән соң аталары:

— Алмаларны нишләттегез? — дип сорады.

Өлкән улы әйтте:

— Әти, мин алмамны ашадым. Эчендәге орлыкларны җыеп куйдым. Алма агачы үстермәкче булам.

Уртанчы улы әйтте:

— Мин алмамны ашадым. Бик тәмле, татлы җимеш икән. Әтиемә Алла исәнлек бирсен, дип, дога кылдым.

Өченче улы Гали атасына карап әйтте:

— Алманың яртысын ашадым...

Атасы әйтте:

— Яртысын нишләттең?

Гали куркып, кызарып әйтте:

— Күршебезнең улы Вәли авырып ята. Барып, яртысын аңа бирдем. Бик куанды, дога кылды.

— Син бигрәк яхшы иткәнсең, улым, — дип, атасы Галинең битеннән, күзләреннән үпте.

Дәрдемәнд

Биш чия

— Асия, Асия!

Кулыңда биш чия.

Калдыр да өчесен,

Бир миңа икесен.

— Юк-юк, — ди Асия, —

Миңа аз өч чия...

Йомарлап нык тотты,

Һәммәсен дә сытты.

— Асия, Асия!

Кайда соң биш чия?

Саранлык алдады —

Берсе дә калмады.

Җәвад Тәрҗеманов