Агачлар да авырый

–  Әти, агач төбен нигә казыйсың?

–  Агач төбен йомшартам, кызым, –  ди әтисе.

–  Нигә йомшартасың аны? –  дип сорый Рәмилә.

–  Йомшартмаган агачка су сипкәч, аның төбе катып кала.

Су агач тамырларына кадәр үтә алмый. Тамырлар һава сулый алмыйлар.

–  Агачлар да сулыймы?

–  Сулый, кызым. Алар өчен дә һава кирәк.

Беркөнне кемдер бакча ишеген ачык калдырган. Шуны гына көткән кәҗә бакчага кереп тә китә. Рәмиләнең әтисе, тиз генә чыбык алып, кәҗәне куып чыгара.

Рәмилә:

–  Әти, нигә кәҗәне куасың? –  дип сорый.

Әтисе Рәмиләне бакчага алып керә, кәҗә кимерә башлаган агачны күрсәтә.

–  Кимерсә ни була?

–  Агачларыбыз авырый, яфраклары саргая, үзе корып кала.

Аннан соң ул алма бирми башлый.

–  Агач та авырыймы?

–  Авырый, кызым, хәтта корып, үлеп тә китә.

–  Бу алмагач та корыймы инде, әти? –  дип сорый ул, еламсырап.

–  Бәлки, корымас, –  ди әтисе. –   Без бу агачны дарулап, бәйләп куярбыз.

Шуннан соң Рәмилә авыру агач янына көн дә килеп йөри башлый. Ул әлеге агачның бөтерелә, яшеллеген югалта башлаган яфраклары яңадан яшәрә башлавын күреп куана.

Ә беркөнне ул, шатлыгыннан сикерә-сикерә, бакчадан әнисе янына йөгереп керә.

–  Әнием, агач терелгән, яфраклары көлеп тора, –  ди ул.

Зәкәрия Әхмәров