Равил — әйбәт малай. Ә менә ашау мәсьәләсенә килгәндә... Хәлләр кыен, хәлләр тәмам аптыраш.

— Улым, бер генә чүмеч аш салдым. Ашап куй, — ди Равилгә дәү әнисе.

— Ашыйсым килми, дәү әнием, рәхмәт, — дип җавап бирә Равил, ипле генә итеп. — Менә бу бәрәңге боламыгы да бик тәмле...

— Юк, юк. Минем тамагым тук, дәү әнием.

— Кишер юып биримме?

— Кишерне дә яратмыйм.

— Ала-ай! Бу кишерләр, чөгендерләр еларлар инде.

— Еларлар? Нигә еларлар?..

— Үзләрен ашамаганга хурланып еларлар.

— Ашамагач, шатланырга тиеш бит алар, дәү әнием.

— Киресенчә. Алар бит безне Равил яратсын, безне Равил ашасын дип, тырыша үскәннәр. Кояш нурларын эчкәннәр, яңгыр суларын буыннарына күчергәннәр. Зур-зур яфраклар чыгарганнар, көч җыйганнар. Ә син аларны яратмыйм дисең. Менә шул син яратмаганга елый да инде алар.

— Ашау ярату буламыни?

— Ярату була. Аларның вазифасы шундый, улым. Сезнең кебек малайларга һәм кызларга көч бирәсе килә аларның. Йөзләрегезне көләч, алсу итәсе килә. — Ашагач бетә ич алар, дәү әнием, юк була, — ди Равил, кулларын җәеп.

— Кешеләргә файда биреп юкка чыгу — аларның яшәү мәгънәсе! Синең кебек малайлар һәм кызлар яратып ашаса, кишер дә, чөгендер дә, кәбестә дә, суган да, башка җиләкҗимешләр дә шатлана гына.

— Кызык. — Иң кызыгы тагын шунда: ай үсәсен атна эчендә үстерә алар үзләрен яраткан балаларны.

— Әкиттәге кебекме?

— Әкият тормыштан алына инде ул, улым.

Равилнең, билгеле инде, әкияттәге кебек бик тиз үсәсе килә. Шуңа күрә, күзләрен очкынландырып: — Дәү әнием, син ясаган чөгендер салатын ашап куйыйммы? — дип сорый.

— Рәхим ит, улым, — ди дәү әнисе. Шул көннән соң Равил бөтен яшелчә, җиләк-җимешләрне яратып ашый башлаган. Һәм, чынлап та, ел үсәсен — ай, ай үсәсен атна үсә икән бу.

Эльмира Шәрифуллина