Тавык белән Сарык

(Болгар халык әкияте)

Бер Тавык беркөнне күкәй салып төшкән дә кытакларга, мактанырга тотынган:

— Һәммәгез дә тизрәк минем янга килегез! Карагыз нинди матур, нинди ак күкәй салдым! — дигән.

Ә аның янында кечкенә кара бәрәне белән тыйнак кына бер Сарык ята икән. Ул бернәрсә дә дәшмәгән. Тавык аның яныннан горур гына үтеп киткән һәм:

— Нигә син минем матур ак күкәемне килеп карамыйсың?

Син андый күкәйне сала да алмыйсың бит! — дигән.

— Хуҗаларга һәркем үзе булдыра алганча файда итә, Тавык сеңелкәш. Син аңа күкәй салып бирдең, ә мин бәрән китердем. Ләкин мин моның белән бер дә мактанмыйм.

— Сөйләдең сүз, минем күкәем кыйбатмы да, синең бәрәнең кыйбатмы! — дигән Тавык.

— Әнә безнең хуҗа килә — аннан сорыйк.

Хуҗа бәхәснең нәрсә турында барганын аңлап алган да Тавыкка:

— Нигә син дөнья бетереп кытаклыйсың? — дигән. — Күкәй салдым дип мактанасыңмы? Бер бәрәнгә синеке шикелле ике йөз күкәй алып була! Үзең уйлап кара: әгәр син бер күкәй өчен шулкадәр зур тавыш куптаргач, бәрән кадәр бәрән китергән Сарыкка нишләргә кала?