Әнәс Кари шигырьләре

Беренче адымнар

Илгиз нинди үскән бала:

Үзе торып баса ала!

Батыраеп атлап китә,

Аяклары тып-тып итә.

Әй күңелле була аңа!

«Тәпи йөрим!» — дип куана.

Әтәчем

Әтәчем! Әтәчем! 

Ник иртә ятасың?

Йокыдан син безне

Иртүк уятасың. 

Торасың да иртүк,

Кычкырасың бик күп:

Кикри-күк, кикри-күк,

Кикри-күк, кикри-күк!

Чебиләр

Акыллы кыз Гөлфия

Чебиләрне бик сөя:

Әнисе эштә чагында

Ул аларга җим сибә. 

Их чебиләр, чебиләр!

Һич тынычлык бирмиләр:

Гөлфиянең кул астында

Черелдәшеп йөриләр.

Тавык

Кытаклап чыкты тавык,

Кытаклый ул, мактанып.

Нәрсәгә бик шатланган?

Чөнки ул күкәй салган.

«Әби килеп алсын, — ди,

— Балалар куансын», — ди.

Безнең сыер

Безнең сыер өебезне яхшы белә,

Көтүдән ул мөгри-мөгри кайтып керә.

Әйтерсең лә: «Мине каршы алыгыз! — ди,

— Мул итеп сөт алып кайттым, савыгыз!» — ди.

Кәккүк

Яз килә. Кояш

Елмаеп тора.

Урман яңгыратып,

Кәккүк кычкыра:

Күк-кү, күк-кү, Күк-кү, күк-кү.

Тиен

Урманда бер зур койрыклы

Җитез тиен

Агач башларында яши

Кышын-җәен.

Агачлардан агачларга

Сикереп үтә,

Чикләвекләр ашап шунда

Гомер итә.

Минем кунагым
Зур бер бүләк алган сыман,
Чын күңелдән куандым:
Сыерчык килде, сыерчык,
Сагынып көткән кунагым.
Хәзерләнеп тордым күптән,
Каршыларга дип аны.
Әнә ничек яраткан ул
Мин ясаган ояны.
Тирәсендә очып йөргәч,
Кереп эчен карады:
Яңа өен котлагандай,
Матур итеп сайрады.